ตอนเที่ยงๆ เกือบทุกวัน จะมีก๋วยเตี๋ยวรถเข็นผ่านมาทางหน้าบ้านที่ผมพักอยู่
อา ม่าผมเรียกว่า "ก๋วยเตี๋ยวกิ๊กก๊อก" คำว่า "กิ๊กก๊อก" นั้น ไม่ได้หมายความว่า "กระจอก" แต่เป็นเพราะคนขายใช้ไม้เคาะไม้ดัง ก๊อกๆ เป็นสัญญาณ และเมื่อผมได้ยินเสียงดังกล่าว ก็แปลว่า มื้อเที่ยงวันนี้ คือก๋วยเตี๋ยวกิ๊กก๊อก นั่นเอง
ผมเป็นคนที่กินข้าวจนหมดจานโดยไม่เหลือสักเมล็ด มาแต่เด็ก
ก๋วยเตี๋ยวก็เช่นกัน ผมกินจนหมด ยกเว้นสิ่งที่เรียกว่า "ผัก" อย่างเดียว
เพราะในตอนนั้น มันทั้งขม ทั้งเหม็น จะกลั้นใจยังไง ก็กระเดือกไม่ลงจริงๆ
ดังนั้นไม่ว่าจะถูกตำหนิอย่างไร ผมก็จะไม่ยอมให้มันได้สัมผัสลิ้นเป็นอันขาด
ทำให้เมื่อกินเสร็จ ผักทุกอย่างที่มี ไม่เว้นแม้แต่พวกผักชี ต้นหอม ที่เป็นฝอยเล็กๆ จะถูกกองรวมกันไว้ที่ฝั่งหนึ่งของภาชนะ
หากใครถามว่าผมมีความสามารถพิเศษอะไร
ผมจะตอบได้เลยว่า ผมสามารถแยกผักออกจากของที่จะกินได้อย่างสมบูรณ์
ซึ่งการกระทำดังกล่าวยังไม่ทำให้ความเร็วในการกินลดลงแม้แต่น้อย
แม้ว่าจะใช้ีตะเกียบเพียงคู่เดียวก็ตาม
พอผมเริ่มโตขึ้น ความคิดก็เปลี่ยนไป กลายเป็นการค้นหาคำตอบ
สำหรับคำถามที่ว่า เหตุใดพวกผู้ใหญ่ถึงชอบกินผักกันนัก?
ผมจึงเริ่มโดยอาศัยเทคนิค "กินเข้าไปพร้อมกับอย่างอื่น"
จากการทดลองกินเล็กๆ น้อยๆ นี้ เปลี่ยนแปลงทัศนะคติของผม
ว่าผักเป็นของที่กินได้ และรสชาติของมันก็ไม่เลวเหมือนกัน
ทำให้ผมกินผักได้เป็นล่ำเป็นสันเรื่อยมา จนกลายเป็นคนกินผักโดยสมบูรณ์
แต่นั่นก็ทำให้ความสามารถในการใช้อุปกรณ์ทานข้าวสูญเสียไป
ผมไม่อาจกินไป เขี่ยผักไปได้อีกแล้ว
ต่อมา ผมถึงได้รู้ว่าทักษะในการใช้อุปกรณ์ทานข้าว เพื่อกำจัดผักออกไปทางอื่น
ไม่ใช่ความสามารถที่ผมในตอนเด็กมีอยู่คนเดียว เมื่อได้ทานข้าวร่วมโต๊ะกับคนไม่กินผักอีกคน
เคยได้ยินว่า คนที่ตาบอดจะมีความสามารถในการรับเสียงได้ดีกว่าคนทั่วไป
คนที่ไม่กินผัก ก็คงมีความสามารถในการแยกผักออกจากอาหารได้อย่างหมดจด ก่อนจะเอาเข้าปากเช่นเดียวกัน
No comments:
Post a Comment